با سلام
1.آیا پستی در این زمیه هست که استفاده کتم.
2.ظاهرا شیوه های مختلف برای نصب هست. چرا یه شیوه وجود نداره که یه استاندادرد همه پذیر و یوزر فرندلی باشه؟کمی آدم گیج میشه.
3.به طور خاص ویرچوال باکس رو برا لیوکس دانلود کرد وفایلی هست که پسوند run داره چه طور از طریق ترمینال نصبش کنم؟ آیا همین فایل کافی هست؟
پ.ن: بالا سرچ زدم تکراری نباشه ولی صفحه عجیبی باز کرد که نتونستم استفاده کنم.
ممنون از همه 
سلام،
1- چندان چیز دشواری نیست و با یه سرچ ساده میتونین متوجه بشید.
2- یه شیوه وجود نداره، چون جامعه اپن سورس به دنبال انحصار نیست و مداما در حال تغییره، هر کاربر میتونه به شکل دلخواهش پکیج هاشو نصب کنه، و هر توزیع هم به شکل دلخواه از پکیج منیجر مورد نظرش استفاده میکنه.
یه توضیح کلی میدم:
در گنو/لینوکس ما انواع پکیج منیجر ها رو داریم،
پکیج منیجر ها ابزاری هستن که وظیفه نصب و بروزرسانی و حذف پکیج ها رو بر عهده دارن.
توی توزیع های دبین بیس، عموما از پکیج منیجر apt استفاده میشه.
یا اپن سوزه از پکیج منیجر zypper استفاده میکنه، آرچ و آرچ بیس ها هم از pacman, فدورا هم اگه اشتباه نکنم از dnf.
وقتی توی اوبونتو از کامند
sudo apt install pkgname
استفاده میکنید، به این معناست که دارید با استفاده از پکیج منیجر اپت اقدام به نصب یه پکیج میکنید.
شیوه کارشون اینه:
ما اصطلاحی داریم به نام مخزن یا ریپازیتوری، سازنده توزیع با توجه به سیاست هاش تصمیم میگیره که چه نسخه ای از فلان نرم افزار رو تو مخازنش قرار بده (به این معنی که ممکنه نرم افزار ها گاهی آخرین نسخه منتشر شده نباشن، مخصوصا تو توزیع های lts).
وقتی شما با استفاده از apt در ترمینال یا مرکز نرم افزاری اقدام به نصب یه نرم افزار میکنید، پکیج منیجر apt مخازن رو چک میکنه، و نرم افزار رو پیدا و نصب میکنه.
این نرم افزار میتونست به چندین شکل به دست شما برسه:
1- با استفاده از همون روشی که پیش تر گفتم (استفاده از ترمینال و کامند apt ).
2- ایجاد یه فایل .deb (پکیج های دبیان) که با دابل کلیک نصب میشدن.
در هر حال در اصل مسئله تغییری به وجود نمیومد.
بعد ها کم کم متوجه شدند که این پکیج منیجر ها مشکلاتی به همراه دارن، به عنوان مثال:
برنامه نویس وقتی میخواست سورسش رو بیلد کنه، مجبور بود برای اوبونتو 18.04 بیلدش کنه.
و بعد مجددا یه نسخه هم برای اوبونتو 18.10 و همینطور یه نسخه هم برای 19.04 و 19.10!
به زبان ساده، برنامه نویس باید چندین پکیج فقط برای اوبونتو میساخت!
و این تازه اوبونتو بود، شاید برنامه نویس مجبور میشد گاهی ده ها پکیج برای توزیع های متفاوت بسازه که با هر بار آپدیت باید از نو این کار رو انجام میداد.
مشکل بعدی پراکندگی دیپندنسی ها (پکیج های پیش نیاز برای اجرای نرم افزار نهایی) بود، در واقع ممکن بود شما نیاز به یه نرم افزار داشته باشید، اما اون نرم افزار نیاز به یه سری نرم افزار یا پکیج پیش نیاز داشته باشه، اگه این پیش نیاز ها در سیستمتون وجود نداشت یا قدیمی بود، تو دردسر میوفتادین.
همچنین ممکن بود توزیع ها با توجه به سیاست هاشون، برخی اوقات تا مدتها مخازن نرم افزاریشون رو به روز نکنن، مثلا توی اوبونتو 18.04، آخرین نسخه نرم افزار گیمپ در مخازن رسمی اوبونتو، نسخه 2.8 هست که مای چند سال پیشه، الان نسخه 2.10.14 گیمپ هم اومده، اما خب چون سیاست اوبونتو مخصوصا تو نسخه های lts پایداری هست، بیشتر آپدیت هاش امنیتی هستن.
البته کاربر میتونه از مخازن غیر رسمی استفاده کنه تا نسخه جدید تر نرم افزار مورد نیازشو داشته باشه، اما خب مخازن غیر رسمی گاهی اوقات ممکنه دردسر ساز باشن.
این شد تا کم کم پکیج هایی به وجود اومدن که تمامی پیش نیاز هاشون رو با خودشون داخل یه بسته گذاشتن.
یعنی مشکل دیپندنسی ها رو حل کردن، از طرفی دیگه نیاز نبود برنامه نویس برای یه نرم افزار چندین بار مجبور به بیلد بشه،
اسم این پکیج منیجر ها snap و flatpak و البته appimage بود،
این پکیج منیجر ها در کنار پکیج منیجر اصلی سیستم (در اوبونتو اپت) نصب میشدن و شما میتونستین نرم افزار هاتون رو بدون اینکه نگران باشید دانلود و نصب کنید، از طرفی کار توسعه دهندگان نرم افزار هم راحت تر شد، به عنوان مثال از نرم افزار یه خروجی .snap میگرفتنو نرم افزارشون رو هر سیستمی که پکیج منیجر اسنپ روش نصب بود اجرا میشد.
تنها عیب موجود توشون حجم بالاتر بود (چون همه پیش نیاز ها همراهشون بود).
3- برای نصب پکیج های .run اول وارد دایرکتوری (محل دانلود) بشید و ترمینال رو در همون مسیر باز کنید.
با دستور زیر بهش خاصیت و اجازه اجرا شدن بدید
sudo chmod +x filename.runبه جای filename نام فایل .run رو بنویسید.
و برای اجرا:
./filename.run
موضوع: نصب نرم افزار در اوبونتو (دفعات بازدید: 740 بار)
