چه کارایی یا پایداریای مد نظرته که در دبیان وجود نداره؟
اپن سوزه اپ های بیشتری داره؟ یا گیم های
بیشتری داره؟
من خیلی کم با اپن سوزه کار کردم. فقط با تجربهای که پیدا کردم، میدونم که بهترین KDE رو میشه روی اپن سوزه داشت. که خب مال زمانیه که عاشق KDE بودم.
الان که کل محیط گرافیکیم شامل یه ترمینال و یه کانکی و مدیرپنجره میشه، به دبیان بیشتر وابسته شدم.
البته الان اوبونتو دارم چون حال و حوصلهی نصب دبیان رو ندارم. کلا تا آخر خرداد خونه هستم و بعدش هم باید برم خدمت. ساپورت اوبونتو ۱۵٫۱۰ هم تا اواسط تیر هست پس فعلا نیازی به بازگشت به سوی دبیان ندارم.
دبیان فلسفهی خیلی خوبی داره. و همین طور آزادی تقریبا ۱۰۰ درصدیش که خب خیلی از توزیع ها اینو ندارن. پایدار بودنش که واقعا یکی از بهترین ویژگی های دبیانه. من یه موقعی روی اوبونتو یه سری ناپایداری میبینم (جوری هنگ میکنه که حتی دسترسی tty هم نمیشه گرفت و کلا کرنل إنا لله وإنا إليه راجعون) ولی توی مدت زمانی که دبیان داشتم، به جرات میتونم بگم حتی یک بار هم اینجوری نشد! اصلا ملس و روونه خیلی
در هر صورت باید به نیاز نگاه کرد.
برای من اولین نیاز، فلسفهی آزادتر نسبت به باقی فلسفه ها هست. دبیان حتی کرنلش هم linux-libre هست و این یعنی منی که توی اوبونتو غیر از کرنل هیچ بستهی غیرآزادی ندارم
، با دبیان دیگه کاملِ کامل میشه. منتها به خاطر نصب اوبونتوفون روی نکسوس۴ چارهای جز استفاده از اوبونتو نبود
یه جورایی احساس انحصاری بودن بهم دست میده که خوشم نمیاد واقعا
ولی خب از اونجایی که اوبونتوفون از اندروید مقداری آزادتر بود، رفتم سراغش و برای نصبش هم نیاز به اوبونتو داشتم و اون زمان فضا نداشتم که نصبش کنم (بسته های مورد نیازش به حدی هست که توی توزیع لایو نمیشه استفاده کرد. البته اون موقع حواسم نبود یه پارتیشن معمولی رو ماونت کنم توی توزیع لایو و کارم رو اونجا انجام بدم. خنگ بازیه دیگه
یه موقعی کار دست آدم میده خخخ) مجبور شدم دبیان رو پاک کنم و اوبونتو نصب کنم.
در هر صورت نیاز یکی مثل من، اول فلسفهی آزاد، دوم پایداری و امنیت و سوم احساس همکاری در جامعه (جامعهی دبیان یا اوبونتو واقعا جامعهی فعال و پویایی هست. همیشه آدم احساس زندگی کردن بهش دست میده توی این جامعه)
خب حالا شما بگو نیازهات چی هستن و دلایل دوست داشتن اپن سوزه از نظرت چیا هست؟
اینجوری اطلاعات عمومی ما هم از اپن سوزه و جامعهش میره بالا