فکر میکنم همهی کسایی که با توزیعهای گنو/لینوکس مخص.صا مبتنی بر دبیان کار میکنن سر هر نسخه یه ریمستر برای خودشون میسازن با نرمافزارهای دلخواهشون که اگه اتفاقی افتاد یا خواستن برای کس دیگهای نصب کنن نیازی به پیکربندی مجدد نداشته باشن. خب از این جهت که بالاخره یه کاریه به اندازهی خودش افتخار داره، ولی خب کاریه که اکثریت افراد میکنن. همونقدر میشه بهش افتخار کرد که میشه مثلا به خوندن سری هریپاتر افتخار کرد
خداییش خودتون مفهوم این جمله رو میدونید ؟
من نمیدونم چرا تا بحث ریمسترینگ پیش میاد یجوری سعی میکنید تخریبش کنید. آخر و عاقبت کار هم مشخصه. یکی میاد اسم جبیر رو میاره و همه شروع میکنن
آقا من التماس میکنم اسم پروژه ی کسی رو نیارید. اگه اینجا به پروژه ی کسی توهینی بشه من خودم و مقصر میدونم که این بحث رو شروع کردم.
سوال کاملا مشخصه. به نظر شما چقدر میشه به ریمستر کردن افتخار کرد؟
تا الان هم نظر دو نفر این بوده که همین که تلاش کردی و کاری کردی ارزش افتخار داره.
یه نفر هم نظر شخصیش اینه که کار زیاد سختی نیست و منظورشون از خوندن کتاب اینه که اگه چند سال بری مدرسه میتونی لغات کتاب رو بخونی.
مثلا تو یه سال یه بچه میتونه خوندن یاد بگیره، تو یه سال هم یه آدم تازه با لینوکس آشنا شده میتونه ریمستر کردن رو یاد بگیره.