گنو/لینوکس اینجوری طراحی شده و فرض رو بر این گذاشته که کاربر گنو/لینوکس، میدونه داره چکار میکنه.
اولا سیستم عاملی که ازت دسترسی نخواد و هیچ حساب و کتابی نداشته باشه و خیلی هم راحت باشه، همون ویندوزه. به همین راحتی هک میشه، ویروس میگیره، هر آدمی میتونه هر بلایی خواست سرش بیاره و ... خلاصه خیلی دسترسی راحتی داره

دوما شما به عنوان یه یوزر عادی الان داری از سیستم عامل استفاده میکنی و طبیعتا نباید به پوشه های اصلی سیستم عامل (که دستکاری کردنشون ریسک و دانش بالا میخواد) دسترسی داشته باشی. واسه همین sudo میزنی و رمز میزنی تا دسترسی داشته باشی.
من خیالم راحته (حتی راحت تر از اون راحتی که مد نظر شماس) که هیچ کس غیر از من نمیتونه به سیستمم آسیب برسونه. چون رمز یوزر (و حتی خطرناک تر از اون رمز ریشه) رو نداره.
سوما شما اجازه ی دسترسی به کل سیستم عامل رو داری! (البته اگه واقعا کاربرش باشی نه یه فرد غریبه)
کافیه شما موقع لاگین کردن، با کاربر ریشه (root) لاگین کنی. (چیزی که به هیچ وجه پیشنهاد نمیشه. چون دو روز دیگه میزنی خرابش میکنی و میایی اینجا -با عرض معذرت البته- دوباره یه بهونه ای میگیری)
با لاگین شدن توی روت شما به همه چیز دسترسی داری و بدون رمز میتونی سیاحت کنی، ولی اون دیگه پای خودته که سیستم عامل رو سالم نگه داری یا بزنی بترکونیش. و همین طور دیگران هم بدون اجازه ی شما میتونن وارد بشن و خرابکاری کنن.
توی همون یوزر اصلیتون هم کافیه فایل منیجرتون رو با دسترسی ریشه باز کنین. ببینم چه فولدری اجازه ی دسترسی ازتون میخواد!
