توی این فضا باید پارتیشن درست شه. بهتره تو ویندوز پارتیشن توی این فضای خالی ایجاد نکنید چون گنو/لینوکس نمی تونه توی پارتیشن با فایل سیستم ntfs نصب بشه. نصاب اوبونتو رو بالا بیارید اونجا پارتیشن بندی کنید.
چرا فکر کنم بشه روی ntfs نصب کنید، اما نصب‌کننده‌ای رو نمیشناسم که از ntfs برای روت پشتیبانی کنه. به خاطر همین، باید از راه‌های دیگه نصب رو انجام داد.
توی ویندوز معمولاً پارتیشن ها به شکل C، D و ... می بینید ولی در گنو لینوکس این شکلی نیست. تو گنو لینوکس به شکل /sd می بینید.
دو حرف اول sd ثابته، اگر فکر می کنم هارد IDE داشته باشید hd می نویسه.
حرف بعدی به تعداد هارد شما از a شروع میشه. مثلا هارد اول sda و هارد دوم sdb.
توجه داشته باشید که فلش شما هم به شکل sd نشون داده میشه و اگر یک هارد داشته باشید فلش شما میشه sdb.
پارتیشن های هارد شما هم به ترتیب از 1 شروع میشن.
یعنی اگر مثلا توی هارد دومتون ۳ تا پارتیشن داشته باشید به ترتیب میشن sdb1 sdb2 sdb3.
بسته به اینکه حافظه ذخیره‌سازی از چه نوعی باشه، اسم اون توی /dev/، متفاوت نمایش داده میشه.
برای دستگاه‌هایی که از طریق درگاه sata یا sas متصل میشن و همینطور فلش‌های usb، به صورت sdX نمایش داده میشن. X همونطور که گفتید، از a شروع میشه و با افزایش تعداد دستگا‌های بالایی که گفتم، از حروفی بعدی استفاده میشه. با توجه به اینکه دستگاه‌ها به چه ترتیبی شناسایی بشن، اسمشون فرق می‌کنه.
پارتیشن‌ها، با یه فایل به اسم دیسک و شماره پارتیشن نمایش داده میشن. مثلا پارتیشن سوم از sda، تحت عنوان یه فایل با اسم sda3 توی /dev/، نمایش داده میشه. به همین ترتیب پارتیشن 9 از sdc، با عنوان sdc9 توی /dev/ پیدا میشه.
حافظه‌های pata یا همون ide، مثل بالا هستند با این تفاوت که به جای sdX با عنوان hdX نمایان میشن
اگه با استفاده از qemu/kvm ماشین‌مجازی بسازید و نوع دیسک مجازی رو virtio تنظیم کنید و سیستم‌عامل داخل ماشین‌مجازی از کرنل لینوکس استفاده کنه، دیسک‌های virtio باز هم مثل بالا نمایش داده میشن با این تفاوت که به جای sdX، از vdX استفاده میشه.
حافظه‌های nvme، با عنوان nvmeX توی /dev/ نمایان میشن. X یه عدده که از 0 شروع میشه و با اضافه شدن اینجور حافظه‌ها، افزایش پیدا می‌کنه. شبیه بالا، X با توجه به ترتیبی که حافظه‌ها شناسایی شدن، انتخاب میشه. مثلا nvme4، پنجمین حافظه nvme هست که شناسایی شده. (یادتون نره X از 0 شروع میشه)
پارتیشن‌ها، به صورت nvmeXpY نمایش داده میشن. قسمت nvmeX خود حافظه رومشخص می‌کنه، pY، شماره پارتیشن رو. Y از 1 شروع میشه.
مثلا پارتیشن 3 از nvme1، تحت عنوان یه فایل با اسم nvme1p3 توی /dev/ نمایان میشه.
کارت حافظه‌های sd معمولا تحت عنوان mmcblkX نمایان میشن. نحوه اسم گذاری mmcblk شبیه nvme هست. یعنی دستگاه‌ها با توجه به ترتیبی که شناسایی شدند، به صورت mmcblk1 mmcblk0 ... نمایش داده میشن. پارتیشن‌ها هم به صورت mmcblkXpY نمایان میشن. mmcblk1p2، دومین پارتیشن از دومین کارت sd شناسایی شده هست. حواستون باشه به این خاطر دومین کارت sd، چون X از 0 شروع میشه. Y از 1
الان به این مثال دقت کنید.
ممکنه موقع روشن شدن کامپیوتر، فقط یه هارد از طریق درگاه sata وصل شده باشه، در این حالت یه sda توی /dev/ نمایان میشه. اگه الان یه فلش usb وصل کنید، به اسم sdb توی /dev/ نمایان میشه.
حالا حالتی رو در نظر بگیرید که موقع روشن شدن کامپیوتر، همزمان هارد و فلش وصل باشند. الان ممکنه مادربرد، اول فلش و بعد هارد رو به کرنل معرفی کنه، در این حالت، sda میشه فلش شما و sdb هارد.
به عبارتی، این اسم‌هایی که کرنل برای دستگاه‌ها میذاره، الزاما بین راه‌اندازی مجدد سیستم، یکسان نیست. به خاطر همین، جاهایی که لازمه یه چیز ثابت داشته باشیم (مثل فایل fstab)، بهتره از uuid یا partuuid یا id یا label یا چیز‌های دیگه استفاده بشه که بین راه‌اندازی مجدد، ثابت هستند. این مشخصات تغییر نمی‌کنند مگه اینکه پارتیشن رو پاک کنید، فایل‌سیستم رو دوباره بسازید یا دستی اون چیز‌ها رو تغییر بدید. id تقریبا تغییری نمی‌کنه، باید سخت‌افزار رو تغییر داد تا اون id هم تغییر کنه.
این اتفاق بالایی، برای دستگاه‌ها mmcblk و nvme هم صادقه.
توی دایرکتوری /dev/، یه دایرکتوری به اسم disk وجود داره. اگه واردش بشید، چندین دایرکتوری داخلش هست که با -by شروع میشن. بعد از علامتِ "-" یه کلمه قرار داره مثل uuid یا partuuid یا id یا ...، با توجه به سخت‌افزار و فایل‌سیستم‌های شما، ممکنه بعضی‌ها باشن بعضی‌ها نه.
اگه محتوای هر دایرکتوری رو ببینید، متوجه میشید که فایل‌های اونجا در اصل لینک به فایل‌های داخل /dev/ هستند. کلمه‌ای که بعد از "-" اومده، مشخص می‌کنه په چیزی رو می‌تونید توی این دایرکتوری پیدا کنید.
مثلا اگه دایرکتوری by-id رو بررسی کنید، میبینید اسم‌هایی که وجود داره، شبیه نام تولید کننده سخت‌افزار هست.
یا اگه داخل by-partuuid یا by-uuid رو ببینید، فایل‌هایی با اسمی شبیه این مشاهده می‌کنید.
ab679fe0-45db-13cf-b643-63df8054bcedقسمت اول 8 تایی، سه تا قسمت بعد 4 تایی و قسمت آخر 12 تایی هست. قسمت‌ها با علامتِ "-" از هم جدا شدند. اعداد اونجا، به صورت مبنای 16 یا همون hexadecimal هستند. اعداد از 0 تا 9 و حروف از a تا f می‌تونند باشند.
توجه کنید که partuuid در صورتی وجود داره که حداقل یه حافظه داشته باشید که از پارتیشن‌تیبل gpt استفاده کنه.
با توجه به نوع فایل‌سیستم استفاده شده، ممکنه uuid اون مثل بالا نباشه. برای مثال uuid پارتیشن‌های خانواده fat، به شکلی شبیه زیر هست.
A8B9-75DFمقادیر مثل بالا، مبنای 16 هستند. uuid دو قسمتی هست و هر قسمت، 4 تایی
قسمت‌ها با علامتِ "-" جدا میشن.
همونطور که میبینید، اینکه دستی مقادیر uuid و ... رو بدست بیارید، زیاد ساده نیست. به خاطر همین، دستوراتی برای اینکار وجود داره. از دستورات blkid و lsblk برای اینکار می‌تونید استفاده کنید. خروجی lsblk یکم بهتره.
از lsblk راحت‌تر میشه توی اسکریپت‌ها استفاده کرد چون کنترل روی خروجی اون بیشتر و راحت‌تر نسبت به blkid هست؛ ولی چند بار که امتحان کردم، lsblk توی chroot، درست کار نمی‌کنه و partuuid و uuid رو نمایش نمیده. فایل‌سیستم‌های مورد نیاز، توی chroot سوار بودند.
موضوع: نصب همزمان اوبونتو در کنار ویندوز و وجود پارتیشن unallocated (دفعات بازدید: 1188 بار)
