متوجه نشدم! یعنی کاربران گنوم این سبک باب میلشون نیست و با این چیزی که الان هست راحت تر هستن؟ یا چون که من تا دیروز ویندوز بودم الان لینکوس کار میکنم برام سخته که تطبیق پذیر باشم؟
یک علم نسبتاً جدیدی وجود داره به اسم تجربهٔ کاربری که نحوهٔ تعامل انسان و سامانه‌های رایانه‌ای رو تشریح میکنه. طبق این علم، ساختن یک پروندهٔ خالی و بعد پر کردنش، یه فرایند اشتباهه که موجب درک سخت‌تر کاربر از سازوکار رایانه میشه. اگه قراره پرونده‌ای ایجاد بشه، ابتدا باید محتواش درست شه و بعد ذخیره بشه.
این که کار اشتباه و سخت، برای شما طبیعیه، به عادت برمیگرده. این موارد رو اگه قرار باشه تطبیق‌سنجی کنن، با افرادی می‌سنجن که تا به حال هیچ کدوم از این دو حالت رو تجربه نکردن و مي‌بینن برای اون‌ها، طبیعی‌تره که متنشون رو بنویسن و ذخیره‌اش کنن یا اول یه پروندهٔ خالی بسازن، بعد اون رو باز کنن،بعد توش بنویسن و بعد دوباره ذخیره‌اش کنن.
تجربهٔ کاربری درست‌تر اینه که اصلاً کاربر متوجه وجود چیزی به نام پرونده نشه که این مورد،همین الآنش توی برنامه‌هایی مثل صبط صوت گنوم یا یادداشت‌های گنوم پیاده شده. شما صدات رو ضبط می‌کنی، یا متنت رو می‌نویسی و دیگه با بقیه‌اش کار نداری. اگه خواستی هم‌رسانیش کنی، یه دکمه رو می‌زنی و اون برات اون متن یا صدا رو هم‌رسانی میکنه. شما درگیر ذخیره کردن یادداشت یا اصلاً متوجه وجود چیزی به نام پروندهٔ صوتی نمی‌شی.
موضوع: استفاده از دلفین (مدیریت فایل) در اوبونتو و تنظیمات ظاهری (دفعات بازدید: 2038 بار)
