فکر نمیکنم هیچکس در ایران (غیر از عرفان که این اواخر برگشته ایران) به اندازهٔ من در زمینهٔ اندروید کار کرده باشه. من برای سالها یه توزیع نرمافزار آزادی از اندروید رو توسعه میدادم به اسم
بل.
بعد از اندروید ۹، به دلیل این که گوگل بخش اعظم اندروید رو به خدمتهای خودش وابسته کرده بود، عملاً امکان ادامهٔ این پروژه وجود نداشت و پایانش رو اعلام کردیم. یعنی بر خلاف اون چیزی که میگی، اندروید ابتدا خیلی آزادتر بود و هرچی به جلو رفتیم، بیشتر و بیشتر انحصاری شد. حتا لینیج هم که سعی میکنه تا جای ممکن اندروید رو گوگلزدایی کنه، از نگارش ۱۷ به بعدش که میشه اندروید ۱۰ به بالا، در خیلی از بخشها نتونسته گوگل رو حذف کنه و الآن تصویرهای لینیج جدید، همه بخشی از خدمتهای گوگل رو تو خودشون دارن.
تازه همهٔ این چیزهایی که گفتم، مربوط به لایهٔ سیستمعامله! اندروید دو تا مشکل بزرگتر داره.
کماهمیتترش، ثابتافزارهای مالکیتی خیلی زیادی هستن که سختافزارها بدون اونها کار نمیکنن و هیچ راهی جز استفاده ازشون وجود نداره. ریشهٔ اصلی این مشکل، پروانهٔ انتشار ولانگار اندرویده که چنین اجازهای رو میده.
از اون مهمتر، طراحی مودم در این سیستمعامله. مودمها خودشون یه سیستمعامل جداگونه و کاملاً مالکیتی دارن که به دلیل ساختار اندروید، کاملاً بر اندروید اولویت داره و میتونه در هر لحظه، هر دستوری که خودش، سازندهاش، نویسندهٔ برنامهاش، اپراتور سلولی، دارنده آنتن منطقهای یا… میخواد رو به اندروید بده و اندروید هم موظفه که اون رو اجرا کنه. یعنی عملاً آزاد بودن یا نبودن اندروید، هیچ فایدهای نداره.