مشاعـــــــــــــــــره

[سعید رسولی]

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

[سید محمود رضا سجادی]

این که خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است

(ت بده) اما اینم بقیش!!

گرچه جر تلخی از ایام ندید
هرچه خاهی سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است

خاک در دیده بسی جان فرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است

دوستان به که ز وی یاد کنید
دل بی دوست دلی غمگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است

هرکه باشی و ز هر جا که رسی
آخرین منزل هستی این است

این شعر سروده ای از خد پروین اعتصامی (یکی از بزرگترین شاعران زن این سرزمین) هست که بر ری سنگ قبر او نیز نشته شده

[یه انقلابی]

با سلام
تا خدا یار است بر سلطان مپیچ                   گر ورق برگشت صد سلطان به هیچ
یا علی

[abdozzahra]

چگونه شد که تو بی آب آمدی ز شریعه

ندیده ایم که یک بار بشکنی قسمت را

و بند میزند آنجا زنی که قبر ندارد

به دست های کیودش شکسته علمت را

[مهدی...]

ای دوست ، چگونه دم ز مولا بزنم
این شهـــر هزار ابن ملجم دارد

[سعید رسولی]

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد‬
وقت است که همچون مه تابان به درآیی‬

[یه انقلابی]

با سلام
یا علی ذاتت ثبوت قل هو الله احد ***** نام تو نقش نگینی ، مهر الله و صمد
لم‌یلد از مادر گیتی ولم یولد ز تو ****** لم یکن بعد از نبی مثلت له کفوا احد
یا علی

[SAM1]

در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود
تیر کج چون از کمان بیرون رود رسوا شود

[arastoo.s]

دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد اشکارا

[SAM1]

این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده است و روزی که گذشت

[abdozzahra]

تویی آن غرق به خونی که بزرگ شهدایی

تو عزیز دل زهرا تو حسین خون خدایی

[Linux]

یـا رب یوسف گـم گشـتـه به من بازرســان    تـا طربخانــه کنـی بیــت حــزن بازرســان
ای خـدایی کـه به یـعقوب رسـاندی یوسـف   ایـن زمان یوسـف مـن نیـز بـه مـن بازرسـان

[سید محمود رضا سجادی]

نقش دانش را فلک از دفتر ایام شست
در جهان جهل پرور دانش اندوزی چرا؟

[h4x0r]

ای دل ارسيل فنا بنیاد هستی بركند     چون تو را نوح است كشتیبان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق كعبه خواهي زد قدم     سرزنشها گر كند خار مغیلان غم مخور

[سید محمود رضا سجادی]

روزگاری رفت و من در هر زمان                     آزمودم رنج غربت را بسی
درد غربت میگدازد روح را                            جز غریب این را نمیداند کسی

یکم زیادی غمگین بود(خودم دلم گرفت  )