اتفاقا تلگرام دقیقا به همین دلایل معروف شد، چون این دلایل باعث میشد که خیلی از افراد تبلیغ اون رو بکنند، حالا یا به صورت مستقیم (با توضیح امن بودن اون)، یا به صورت غیر مستقیم (با رباتهایی که برای اون میساختند، یا استیکرها...).
چیبگم والا. توی اطرافیان من که کم هم نیستن، کسی به دلیل امن بودن یا آزاد بودن سمتش نیومد.
آزاد بودن که هیچی! اصلاً کسی نمیدونه آزادی نرمافزار یعنی چی
امن بودن هم توی Secret Chat هست که من ندیدم کسی ازش استفاده کنه!
رو همین حساب گفتم که مردم به این دو دلیل نیومدن سمتش. دقیقاً به همون دلیلی اومدن که قبلاً سمتِ بوووق و بوووق و بوووق رفته بودن و بعد که اونارو بستن، اومدن سراغ این. اینم نخوان باز کنن، میرن سمت یه برنامهٔ دیگه. این چیزا هم مثل امن بودن و آزاد بودن برای اکثریت جامعه مهم نیست. امنیت هم فقط در همین حد بلدن که کارساز خارجی امن و کارساز داخلی ناامنه.
برای همین گفتم که یکی مثل خودم برای ارتباط با دیگران، اگه لازم باشه، همونجایی میرم که اکثریت رفتن.
وقتی بحث نیاز شخصی آدم باشه، خب هیچی جای نرمافزار آزاد رو نمیگیره! چون چهاردیواریه. اختیاری.
ولی وقتی بحث ارتباط با دیگران مطرح میشه، دیگه نیاز شخصی بدرد نمیخوره!
الآن من اگر بیام یه گروه توی XMPP بسازم ولی هیچکس نیاد توش عضو بشه، پس به چه درد میخوره؟
به فرض این نوع ارتباط کاملاً آزاد (چه در کارساز چه در کارخواه) و کاملاً امن (با افزونهای مثل OTR و ...) تا زمانی که کاربر نداشته باشه چه فایده داره؟
یا باید جوری فرهنگ سازی کنیم که مردم بیان سمت چنین برنامههایی که برای ما ایدهآل و برای باقی مردم کار راهانداز هستن
یا باید ما بریم سمت برنامههایی که مردم استفاده میکنن. اگر میخواهیم که باهاشون در ارتباط باشیم!