صرف نظر از اینکه علت نا امیدی چی میتونه باشه،
مخلوطی از فلسفه نیهیلیسم و ذره ای دانش ستاره شناسی و زمین شناسی میتونه مثل یک داروی قوی و البته رایگان ضد افسردگی عمل کنه.
وقتی به این فکر میکنم که چقدر جایگاه انسان،بهتره بگم سیاره زمین،نه منظومه شمسی؛نه کهکشان راه شیری،نه خوشه کهکشانی
در برابر وسعت و عظمت این جهانی که تا بحال کشف شده ( تخمین زده میشه شامل دو تریلیون کهکشانه که هر کدوم از این کهکشانها خودش شامل میلیونها ستاره و سیاره است)
"ناچیزه"
مشکلات و نگرانی ها و دغدغه ها و دلبستگی ها و... دیگه جایی تو ذهنم پیدا نمیکنند.
میلیاردها جانور زنده از جمله انسان از ابتدای تشکیل حیات تا به امروز روی زمین پدیدار شدند و روزی هم ناپدید شدند.بعضی هاشون عمر بیشتری داشتند بعضی ها کمتر.
ولی مقصد همه یجاست.با هر قدرت و جایگاه.
"مرگ"
زندگی ما انسانها؛ متاسفانه یا خوشبختانه بسیار بسیار بی ارزشه.بودن یا نبودن بشریت مثل بودن یا نبودن یک دانه شن در میان شنهای ساحل اقیانوس بزرگیه که ابتدا و انتهاش مشخص نیست.
so,i dont care