۱- دوست عزیز اگر یک روزی از خارج از کشور به دلایلی (مثلا جنگ!) اینترنت ایران رو قطع کنن ملت قراره چی کار کنن؟
الان هدف اینه که جنگ میشه، پس شبکهی داخلی درست کنیم. هدف باید این باشه که ما در هر صورت نمیذاریم جنگ بشه، پس زیرساخت اینترنت رو برای مردم بهتر میکنیم.
۲- شبکه NBN - شبکه باند وسیع در استرالیا - طرح پهنایباند ملی ایالات متحده امریکا - شبکه Kwangmyong در کره شمالی - internet II در آمریکا - شبکه ملی دانشٍ هند - شبکه ملی سلامت برزیل - کویت
شبکهی NBN طرح بهبود زیرساخت شبکهی استرالیا و جایگزینکردن سیمهای مسی با فیبر نوری هستش، نه ایجاد یک شبکهی ملی داخلی مجزا از اینترنت. استرالیا شبکهی ملی داخلی نداره
ایالت متحدهی آمریکا هم همینطور. بجاش اینترنت دارند
توی کرهی شمالی دسترسی به اینترنت تنها در دسترس تعداد خیلی محدودی از مردم (در حقیقت کارمندان ردهبالای دولتی) هست. شبکهی Kwangmyong ایجاد شده چون نمیخواستن به مردم دسترسی به اینترنت بدن
و جالبه بدونید که دسترسی به Kwangmyong برای همهی مردم رایگان هستش (اینطوری که توی ویکیپدیا نوشته شده).
شبکههایی مثل Internet2 یا DFN یا National Knowledge Network هم شبکههایی هستند که ایجاد شدند تا به مراکز آموزشی سرویس اینترنت پرسرعت با هزینهی کمتر و با استفاده از امکانات جدیدی ارائه کنند که سرویسدهندههای عادی یا نمیتونند با اونها رو ارائه کنند (مثل IPv6 که هنوز بعضی سرویسدهندهها پشتیبانی نمیکنند) یا هزینهی بسیار بالایی دارند (مثل Wildcard Certificateها یا پهنای باند رایگان بین سرورهای دانشگاهها).
احتمالا تنها شبکهای که معادلش رو ما داریم درست میکنیم همون شبکهی Kwangmyong توی کرهی شمالی هستش