راستی اگه کسی میدونه در دیگر کشورها برای گسترش لینوکس چه اقداماتی انجام دادند خیلی مفیده، حتما بنویسه.
توی دانشگاه ما، اکثر کلاس‌های کامپیوتر از جمله برنامه‌نویسی، بر مبنای گنو-لینوکس هستش که دانشجوها رو مجبور به استفاده از گنو-لینوکس میکنه. توی درس‌ها، درس گنو-لینوکس هم دیده میشه که یک درس عمومی هستش و از رشته‌های دیگه هم میشه توی اون شرکت کرد.
توی دانشگاه الان تعداد بسیار کمی سرور ویندوز باقی مونده که طبق اعلام عمومی بخش کامپیوتر دانشگاه، تا سال دیگه اونها هم به گنو-لینوکس مهاجرت خواهند کرد.
توی بخش‌های مختلف دانشگاه، به دلیل هزینه لایسنس ویندوز، سعی میشه که از گنو-لینوکس به جای ویندوز استفاده بشه. داخل بخشی که من کار میکنم تنها چند کامپیوتر ویندوزی وجود داره که اون هم به دلیل استفاده از چند نرم‌افزار خاص نمیشه کاریشون کرد و بقیه کامپیوترهای رومیزی از Ubuntu استفاده میکنند و سرورها هم عموما Debian هستند.
تمام Thin Clientهایی که توی دانشگاه هست هم از گنو-لینوکس استفاده میکنند، چون هم سبک‌تر هستش، هم ارزان‌تر، هم شخصی کردن اونها ساده‌تر هست.
توی Lab کامپیوتر هم فقط سیستم‌عامل گنو-لینوکس روی کامپیوترها نصب شده. این موضوع حتی در مورد کامپیوترهای عمومی در خوابگاه‌های دانشگاه هم صادقه.
ناگفته نمونه که دانشگاه ما یک لایسنس رایگان ویندوز ۷ به تمام دانشجوهای کامپیوتر میده، ولی خوب این همه استفاده از گنو-لینوکس باعث شده که حتی گاهی یک دانشجوی رشته مترجمی در مورد نرم‌افزار آزاد و گنو-لینوکس اطلاعات داشته باشه.
این در مورد دانشگاه که باعث میشه دانشجوها هر چه بیشتر با گنو-لینوکس آشنا بشند.
در مورد زندگی روزمره، اکثریت افراد هنوز از Windows استفاده میکنند و تعداد خیلی زیادی رو به MacOSX آوردن. تعداد زیادی هم هستند که از گنو-لینوکسی که روی Netbook یا Notebook اونها به صورت پیش‌فرض نصبه استفاده میکنند و وقتی مشکلی پیش میاد، همیشه اون رو پیش یک متخصص کامپیوتر میبرند تا اون رو درست کنه، در نتیجه براشون فرق عمده‌ای نمیکنه که روش ویندوز باشه یا گنو-لینوکس.
موضوع: کمی درد و دل (دفعات بازدید: 6479 بار)
